zdumać się

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) dawnych wojen. We Wspomnieniach i szkicach z tego miasta, ogłoszonych w „Tygodniku Petersburskim” (nr 82 z 22 X / 3 XI 1840) odnotował on ten szczegół w kontekście zasługującym na powtórzenie: „Latem, gdy dzień pogodny pogodny zakończy wieczór i zmrok szary okryje miasto, kiedy szum i gwar powoli zaczyna konać i na wpół skona na koniec, idź około dziesiątej przechadzać się po drewnianych trotuarach Zamkowej, Dominikańskiej lub Wileńskiej ulic; tam za każdym krokiem będziesz musiał zatrzymywać się przed oknem, z którego, spoza rzędu wazonów, wybiega albo dźwięk fortepianu, albo cichy, melodyjny śpiew Litwinki: »Wilija, naszych strumieni rodzica«, a cisza i zmrok wieczoru, a tajemniczość nieznajomego głosu oczarują cię; zdumasz się i pomyślisz, że głos idzie z nieba. A tam dalej obije ci się o uszy, albo amatorski kwartet i walec (sic!) Lannera lub Straussa rozbudzi cię z zadumiania, albo tęskne minorowe melodie skrzypiec lub klarinetu solo. A dalej koczujący grajek rozleje w ciszy wieczora smętne tony arii: »sama jestem, a wokoło«; albo tak ulubione: »Pamiętasz — mówił rotmistrz do żołnierza«”...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Kaleta, Roman (wyb.) 1986. Sensacje z dawnych lat, wyd. trzecie udoskonalone i poszerz., Wrocław etc. : ZNiO
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
czasownikliczba pojedynczaforma zwrotna

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.