zagartywanie

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) 94; „z rozgartywaniem śniegu“ Pam. II, 388; „wodę pod siebie zagartywał“ Sł. H. I, 141; „W Węgrzech magnaci wszystko zagartują“ ib. III, 199; „zagartując ramionami synów“ O b. I, 141; „Gospodarność jej zależała na zagartywaniu dla siebie wszystkiego“ H. Z. 92; „o zagartywaniu“ O b. II, 331; „Zagartywał w ramiona sztandary zdobyte“ Z c. d. I, 89; „zgartywał, zgarty wania“ Pam. II, 423; „zgartywali“ O b. III, 98...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Doroszewski, Witold 1949. Język Teodora Tomasza Jeża (Zygmunta Miłkowskiego). Studium z dziejów języka polskiego XIX wieku, Warszawa : TNW
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.