wkłamać się

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) nięcie, by utracić ochotę do chodzenia? Genua—Nizza, słoneczny kwiecień nad lądem, który faluje ku morzu, przylądki, zatoki, białe domki, kwiaty, kwiaty, tu i ówdzie kręta droga, granica za sardyńsko-piemoncką Nizzą („Nizza nazywa się Nice i powinna znów należeć do Francji** — oświadczył Louis) — Angielka wraz ze swym służącym przekroczyła granicę, Francja, Francja! Ach, czterolistna koniczyna z Arenenberga: jak można wkraść się do kraju, jak można się wkłamać — jak później trzeba się wykradać i wykłamywać!...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Neumann, Alfred 1937. Nowy Cezar, przeł. M. Wassermanówna, Warszawa : Rój
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
czasownikforma zwrotna

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a tergo