symfonia-oda

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Rzadziej podstawą efektów komicznych w muzyce jest trywialność. Polega ona tu na włączeniu w utwór poważnej muzyki artystycznej fragmentu o charakterze popularnym, oklepanym, stylistycznie przynależnym do niższego gatunku muzyki, co w danym otoczeniu działa kontrastująco, frapująco, zmusza słuchacza do zajęcia postawy „nie na serio”, czyli ma charakter z lekka komiczny. Występuje to bądź jako zamierzony efekt programowy w Offenbacha parodii z symfonii-ody F. Davida Le désert, w Dylu Sowizdrzale R. Straussa (jako motyw pieśni ulicznej), w Uwerturze Szostakowicza (motyw harmonii ręcznej), w Suicie fortepianowej z orkiestrą Milhauda, bądź jako świadomy żart (Mozart — Dorfmusikantenquartett), bądź też jako stylizacja trywialnej melodii (Tansman — sarabanda z Suity orkiestrowej, a nawet Beethoven — Kwartet cis-moll op. 131, finał)...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Lissa, Zofia 1965. Szkice z estetyki muzycznej, Kraków : PWM
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.