spłacha

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Wincenty patrzył. Dudnił pociąg po szynach, sapał i gnał naprzód, ale przecież nie mógł wyjechać z ziemi Ostrzeńskich. Płynęła ziemia pana Ostrzeńskiego ciemnością lasów, zielenią łąk, potężnymi spłachami uprawnych pól, dźwigała się na wzgórkach szarymi stożkami wiatraków, dymiła w górę kominami gorzelni, dusiły się w niej wąskimi paskami wsie jak drobne wysepki na nieobeszłym morzu. Wciąż i wciąż po obu stronach, jak okiem...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Wasilewska, Wanda 1952. Ziemia w jarzmie. Powieść, wyd. 5, Warszawa : KiW
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba mnoga

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.