sokół-czajnik

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) i .te różowe dzieciństwa flemingi Złoty rozpięli rosołu baldachim niby że kuchnia to Rubens i barok dla mnie zaś kuchnia to żaglowiec wagi który nam śpiewa kuchenne Iliady (Muza, PW 61) Kuchenność duszy i kuchenność wizji Kuchnia to pejzaa* jakby rajskich liści Biją gejzery czajników kuchnia mówi Baśnie z tysiąca i jednej cebuli (Kuchnia jesienna, PW 56) Również i nieliczne postaci zaludniające ten maleńki, kuchenny świat nie posiadają dramatycznych rysów, nie są uwikłane w sytuacje kofliktowe. Matka jest tu sportretowana zgodnie z prawidłami mieszczańskiego malarstwa użytkowego przełomu wieków — w zastygłej pozie, z sokołem-czajnikiem na ramieniu; babcia i dziadek pojawiają się prości, dobroduszni i pogodni. Wiersze z tej grupy nasycone są świetnym ludowym humorem, jak choćby Buty dziadka czy Rękawice dziadka z tomu Zielnik, przypominające swym specyficznym, charakterystycznym właśnie dla kultury ludowej pojmowaniem etyki religijnej Pastorałki polskie...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
LLud - Literatura Ludowa (Wrocław)
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.