rozręczać się

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Było ich pięć. Najstarsza, typ rosyjskiej wielkiej damy, nazywała się Tarnowska — aczkolwiek Masliejewowie byli podobno dziećmi dorożkarza. Ojca już nie znałem, matka była zupełnie prostą staruszką, mówiącą akcentem ukraińskim, ze śladami wielkiej piękności. Inne — Kitty, Oksana — nosiły poetyczne imiona, zaręczały się i rozręczały, flirtowały, bawiły z wdziękiem kotek czy wiewiórek. Mary Tarnowska była piękna jak Julcia z Wilka...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Iwaszkiewicz, Jarosław 1975. Dzieła. Książka moich wspomnień, Warszawa : Czytelnik
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
czasownikliczba mnogaforma zwrotna

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.