romantyczno-ponury

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) ra. Ztąd ta wielka u nas liczba ballad pomiędzy rokiem 1820 a 1830, kombinacyj zwykle nie zbyt szczęśliwych form, a nieraz i treści angielskich lub niemieckich, z wyobrażeniami niby to ludowemi polskiemi, mieszańców dwóch ras, dwóch światów odmiennych, krzyżowanych najczęściej na ślepo; ztąd te panny, wyglądające smutno z wieży zamkowej, czyli nie jedzie kochanek, który zjawia się dopiero w ostatniej chwili, kiedy panna, zmuszona przez ojca tyrana, już, już miała przysięgać innemu; ztąd te różne duchy i widma, brzękające łańcuchami, wzdychające, płaczące, i wszystkie romantyczno-ponure historye, w które obfitowała nasza poezya po roku 1820, a które Mickiewicz tak dowcipnie wyśmiał w tej balladzie, której przerażające wrażenie zawisło od dręczącej wątpliwości, czy zjawiające się widmo jest „bies czy pies”...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Tarnowski, Stanisław 1904. Historya literatury polskiej. T. 4-5, wyd. drugie, przejrz. i dopełn., Warszawa : Słowo
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
przymiotnikliczba mnoga

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.