powaga-śmiech

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) 2. Specyficzne piętno literaturze polskiego Renesansu nadaje niezwykle żywa, aktywna i ekspansywna tradycja ludowo-średniowieczna, która panuje w wielu dziedzinach literatury, wnosząc ze sobą wszędzie określone spojrzenie na świat, swoistą ideologię. Płynie ona kilkoma nurtami, z których najważniejszy obejmuje różnego rodzaju gatunki należące — jak pisał Bachtin — do domeny powagi-śmiechu, przejawiające się zarówno w narracyjnej formie romansu owych wszelkich „historii”, „rozmyślań”, „rozpraw”, „żywotów” (np. Sowizrzał), a zwłaszcza w kształcie udramatyzowanym, jak dramat liturgiczny, misteryjny i mięsopustny, moralitet oraz „rozmowy”, satyry itp. Dla przykładu: Rozmowy, które miał król Salomon mądry z Marchołtem grubym a sprośnym, Komedyja o Mięsopuście, Tragedia żebracza..., Historyja o chwalebnym zmartwychwstaniu Pańskim...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
PHum - Przegląd Humanistyczny (Wa­r­­­szawa)
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.