pełganie

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Wiktor umarł — to, jak krzyż, na czele orszaku straszliwych wizji: kiru, trumny, żałobnych lamentów dzwonu, pełgania dymiących gromnic, ponurego jęku reąuiescat, obszedłszy dookoła cały umysł, jęło się spuszczać ostrożnie, krok za krokiem — niby kondukt w czeluście katakumb ciągnący — w podziemia jej duszy głębiej i głębiej, napełniając posępnym zgiełkiem i światłem te najtajniejsze zakątki istoty ludzkiej, tak czułe i bojaźliwe, że echo szeptu wznieca już tam popłoch, wątły odblask rani, a blask parzy te rany...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Daniłowski, Gustaw 1947. Z minionych dni. Fragmenty powieściowe, Warszawa : Czytelnik
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.