kmiot-subiectum

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) do ducha i wyraża wewnętrzną a posłuszną nam siłę. Jakoż jaźni ludzkiej będącej kmiotem, i miotem lub osobistą, wolną i przyczynowości zdolną (?) istotą, posłuszne są zarówno ciało i dusza. Ciało to jest przedmiot, a dusza jej [sc. jaźni] podmiot. Odróżniaj podmiot od kmiotu”. „Kmiot-subiectum, lecz tylko wtedy, gdy nie ducha własnego lub ogólnego, lecz istotę osobistą, własną, obcą lub Bożą czyni się ogółu rzeczy lub przedmiotów przeciwstawem”. Autor tych wywodów, w których iskierki treści (stosunek pojęcia „ja” do ciała) gasną w mistycznym patosie, jest typową ofiarą zatrucia psychiki wyrazami („intoxication lexicale”); pod wpływem tego zatrucia w jego przyćmionej świadomości, „multiplicantur entia”, piętrzą się fikcyjne byty, które usiłuje hierarchizować etykietując je jako podmiot, dusza, jaźń, kmiot. Zaledwie sto lat temu ten męt mógł się wylać...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Doroszewski, Witold 1982. Język. Myślenie. Działanie. Rozważania językoznawcy, Warszawa : PWN
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.