arystokrata-artysta

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) człowieka, głos bardzo dźwięczny, miły. Zaczynał trochę tyć, widocznie za wcześnie; nie miał w sobie nic sztywności cechującej wielu członków austriackiej arystokracji, owszem, odznaczał się wielką swobodą i pewnym łatwym obejściem nie zdradzającym biurokraty. Gdybym go był po raz pierwszy spotkał w salonie, sądziłbym, że to arystokrata-artysta, dyletant malarz, śpiewak, muzyk lub coś podobnego. Gdym mu też raz powiedział, że bardzo pięknie odczytał w izbie swą deklarację głosem dźwięcznym, pięknym, był zadowolony z mojej uwagi i zauważył: „To dlatego, że przez długie lata śpiewałem...” Widocznie więc, że...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Chłędowski, Kazimierz 1957. Pamiętniki. T. 1-2, Kraków : Wyd. Literackie
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.
Sąsiedztwo a fronte

K) Słowa obecne w Słowniku ortograficznym języka polskiego Władysława Kokowskiego i pominięte w indeksie, ze względu na założenia NFJP.