osmucenie

Słowo poświadczone w fotocytacie:
(...) Przez twarz Wojciechowskiego przebiega jakby błysk: „To pan już był w Paryżu?...” — szepce na wpół do siebie. Ciągły refren jego rozmowy, wypowiadany z dziwnym osmuceniem: „Ta oświata tak tu jest w tyle.” Pytam go, co żona mówi na jego pisanie. „Żona się tym nie interesowała.” Czy ma kogo, z kim mógłby mówić o tym, co go zajmuje? „Nie.” To tłumaczy może ten jego nawyk do zadumy...

Dodatkowe informacje

Diachroniczna częstość użycia słowa (wystąpień na milion wyrazów):
Lokalizacja ekscerptu na stronie:
Adres bibliograficzny:
Boy-Żeleński, Tadeusz 1956-1975. Pisma. T. 1-28, Warszawa : PIW
Etykiety gramatyczne poświadczenia:
rzeczownikliczba pojedyncza

Zastrzeżenia

W naszych materiałach trafiają się błędy, są nieuniknione w tak wielkim zbiorze danych. Procentowo nie jest ich jednak więcej niż w klasycznym 11-tomowym Słowniku języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego. Ciągle je wyszukujemy i nanosimy natychmiast poprawki, co w epoce przedelektronicznej było zupełnie niemożliwe.